بلوز گونه موسیقی سازی و آوازی است که ریشه در آوازهای مذهبی و آوازهای کار و فریادها و همخوانیهای سیاهان آمریکا دارد و اصل آن به فرهنگ و موسیقی غرب آفریقا میرسد.
بلوز به انگلیسی Blues به معنی احساس غم و اندوه می باشد (معنی اصلی Blue در انگلیسی رنگ آبی می باشد اما معنی دیگر آن غم انگیز، دلگیر و محزون می باشد). این واژه ریشه در اصطلاحی محلی در بین بردگان آفریقایی – آمریکایی دارد که تاریخچه ی آن به اوایل ۱۸۷۰ می رسد. در واقع بیان گر اندوه بردگان سیاه پوست منطقه از ظلم و ستم اربابان شان بوده است و سبک بلوز زائده ی افکار آنها در زندگی شان می باشد. آوازی که با این سبک نواخته و خوانده می شود اغلب برای تجسم و ابراز احساسات درونی بکار می رود و بیشتر جنبه ی غم انگیز دارد. ایالت های سیاه پوست نشین می سی سی پی، لوئیزیانا، جورجیا و آلاباما خواستگاه اصلی سبک بلوز می باشند.
از خصوصیات سبک بلوز در موسیقی، آزادی عمل، بدیهه نوازی و بدیهه خوانی می باشد. بخاطر نوع اجرای آن که شاید به نحوه ی کار بردگان در مزارع آمریکا برمی گردد بیشتر بصورت پاسخ، تکرار، ریتمیک و موزون می باشد. این عمل برای به شوق آمدن و اتحاد بیشتر کارگران در حین اجرای کار صورت می گرفت. این شیوه ی اجرای موسیقی بعدها تاثیر زیادی در موسیقی غربی و آمریکایی گذاشت و ردپای آن در ملودی های سبک بلوز شامل نت های محزون می باشند. این نت ها در واقع همان درجات سوم، پنچم و هفتم گام ماژور اما اندکی بم تر می باشند.
سبک بلوز را تقربیا می توان با بیشتر سازها اجرا نمود اما سازهای اصلی این سبک عبارتند از: هارمونیکا(سازدهنی)، پیانو، ساکسیفون، ترومپت، درامز، گیتار، گیتار بیس، کنترباس.
سبک بلوز دارای زیر مجموعه های زیادی می باشد:
در این سبک، موسیقی راک با بداهه نوازی های بلوز در آمیخته می شود، سازهایی که برای اجرای این سبک استفاده می شود عبارتند از: گیتار الکتریک، گیتار بیس، پیانو و درام کیت، قابل ذکر است گیتار در این سبک اوردرایو یا دیستوریزه یا دیستورشن می شود. رولینگ استونز از مشهورترین گروه هایی است که به اجرای این سبک می پردازد.
این سبک در اواخر ۱۹۵۰ از سبک مادر خود بلوز، مشتق شد و علاوه بر سازهای اصلی سبک کلاسیک بلوز، از گیتار الکتریک بطور فراوان در این سبک استفاده می شود از گروه هایی که در اجراهای خود از این سبک استفاده می کنند می توان به گروه انگلیسی رولینگ استونز و انیمالز اشاره کرد.
این سبک در پی مهاجرت ساکنان عمدتا سیاهپوست از ایالت های جنوبی آمریکا به شهرهای صنعتی شمال آمریکا از جمله شیکاگو، شکل گرفت، و به موسیقی بومی بلوز شیکاگو شهرت یافت. ساز دهنی و گیتار الکتریک از سازهای اصلی مورد استفاده در این سبک می باشند. از بزرگان این سبک می توان به لیتل والتر، ویلی دیکسن و بادی گای اشاره نمود. بعدها سبک بلوز بریتیش تحت تاثیر بلوز شیکاگو بنیان گذاری شد.