بازگشت “مایک پورتنوی”، “جان پتروچی”، “جردن رودس” و “تونی لوین” در کنار یکدگیر و تشکیل مجدد تیم رویایی خود در سوپرگروه تماما اینسترومنتال “Liquid Tension Experiment” نظیر ملاقات سرزده با یک دوست قدیمیاست. با فاصله 22 سال از آخرین آلبوم، “LTE” از قرنطینه نهایت استفاده را کرد و سومین آلبوم رسمی خود را مدتی پیش منتشر کرد. آلبومی که شاید برای گوش همه خوشایند نباشد چراکه 4 تن از متفکر ترین موزیسینهای موسیقی پراگرسیو در حال ساخت موسیقی هستند و باید خود را برای مجموعهای از کسر میزانهای عجیب و غریب و سولوهای طولانی آماده کنید، اما، این آلبوم برای طرفداران موسیقی پراگرسیو متال و ملودیهای “جان پتروچی” و همچنین سینهچاکان “کینگ کریمسون” و “تونی لوین” بهترین اتفاق چند سال اخیرشان است.
تاریخ تاسیس “LTE” به سال 1997 برمیگردد که “پورتنوی” فکر تشکیل یک پروژه بدون وکال متشکل از “پتروچی”، “رودس” و شخص “تونی لوین” بر روی گیتار بیس که نماد واقعی اسطوره برای هر یک از آنها بود را در ذهنش میپروراند. “LTE” تا پایان دهه 90 میلادی دو آلبوم با نامهای “LTE 1” و “LTE 2” منتشر میکند و تقریبا تا 10 سال به فعالیت خود پایان میدهد تا اینکه سال 2008 و برای مدت کوتاهی به اجرای زنده میپردازد. تا الان، سال 2021 که سومین آلبوم “LTE” منتشر شده است. پس لرزههای جدایی “پورتنوی” از “دریم تیتر” در سال 2010 برای مدتها وجود داشت که سال 2020 با همکاری “پورتنوی” در آلبوم سولو “جان پتروچی” و همینطور بازگشت مجدد “LTE” به پایان رسید.
آلبوم “LTE 3” تمام چیزی است که یک طرفدار پراگرسیو متال الآن میتواند آرزویش را داشته باشد. شنیدن آلبوم جدید این سوپرگروه، تجربهای رنگارنگ از هزاران نت، ریفهای پویا و سولونوازیهای طولانی میباشد و گاها برخی ریتمهای آشنا از آثار “کینگ کریمسون” نظیر یک “Easter Egg” لحظاتی از آلبوم را در بر میگیرد. بازگشت مجدد پس از 20 سال، “LTE” همچنان نشان میدهد که هیچ گروه اینسترومنتالی روی دست خود ندارد.