براي از دست دادن همايون خرّم يك عمر خواهم سوخت
موسیقی پارس – مهدی خان محمدی: هنگامه اخوان با اشاره به فعالیتش در رادیو در مورد آشنایی با استاد خرّم گفت: من یازده سالم بود که به رادیو رفتم. آقای خرّم را در اوایل سال پنجاه و چهار دیدم. در آن دوره خواندنم را هنوز آغاز نکرده بودم. حدود 7 سال بود که از شروع دوره آموزشی من نزد استاد «ادیب خوانساری» می‌گذشت. «هوشنگ ابتهاج» من را به «همایون خرّم» معرفی کرد و ایشان آزمونی از من گرفتند که در آن با پیانو خواندم. تا آن زمان هیچ وقت با پیانو نخوانده بودم. آقای خرّم در تدارک ارکستر گل ها بودند و بنا بود من با آقای خرّم در این ارکستر به اجرای برنامه بپردازم. این اتفاق به هر دلیلی محقق نشد و همکاری من با آقای لطفی شکل گرفت. به نظر من آقای خرّم دردانه موسیقی ما بودند. ایشان از نظر آهنگسازی در درجه بسیار بالایی قرار داشتند درعین حال انسان بسیار با شخصیتی بودند. نمی دانم چگونه می توانم بزرگی آقای خرّم را توصیف کنم.
اخوان از دیدارهایش با آقای خرّم گفت و افزود: در خانه موسیقی با هم صحبت¬هایی داشتیم. استاد خرّم با من تماس گرفت تا در مورد موسیقی صحبت هایی داشته باشیم. هر از گاهی به دیدارشان می رفتم و در پارک ساعی با هم به صحبت می پرداختیم.
کارشناس آواز در وزارت ارشاد از تازگی آثار آقای خرّم پس از گذشت این همه سال سخن گفت و خاطرنشان کرد: تمام آثار آقای خرّم بعد از این همه سال هنوز تازگی دارد و به دل شنونده می‌نشیند. امروز آهنگسازی در سطح بزرگان موسیقی چون «علی تجویدی» و «همایون خرّم» نداریم. بهترین اساتید و آهنگسازان موسیقی ایرانی که به لحاظ اخلاقی نمونه بودند از میان ما رفته اند. آهنگسازان امروز موسیقی ایران آهنگ های گذشتگان را برمی دارند و با کمی دستکاری به نام خودشان ثبت می کنند. به نظر من بهترین کار هنری را خرّم کرد. دیگر کسانی، نظیر «امیر جاهد»، خرّم، تجویدی، یاحقی و دیگران نخواهند آمد. زمانی که با آقای خرّم هم صحبت می شدم، می گفت: دختر جان من از 13 سالگی به رادیو آمدم و گلها را به راه انداختم. «همایون خرّم» یک استعداد خدادادی داشت و ما امروز از وجود چنین استعدادهایی بی بهره ایم.
اخوان با اشاره به همراهی و اتحاد هنرمندان حوزه موسیقی قبل از انقلاب گفت: پس از انقلاب از آقای خرّم سوالی پرسیدم. پرسش من در این باره بود که چرا آهنگسازانی مثل شما قبل از انقلاب آثاری را می ساختند که در دل مردم خانه می کرد و همه با آن زندگی می کردند اما امروز آهنگسازان آثاری با آن ویژگی ها را نمی توانند بسازند؟ استاد خرّم گفت: چون اگر برای مثال آقای تجویدی آهنگی می ساخت، من و دیگر آهنگسازان نام آشنای آن دوره در کشور به ارکسترش می رفتیم و با او همراه می شدیم. خرّم این طور ادامه داد: شعرا و آهنگسازان باهم زندگی می کردند تا بتوانند یک اثر خوب و ماندگار ارائه دهند. خرّم عاشق کارش بود. استاد خرّم حدود سی سال پیش گفت: امروز موسیقی را تجارت می کنند. ما برای تجارت کار نکردیم. کارهایی مثل «امشب در سر شوری دارم» «همایون خرّم» دیگر تکرار نخواهد شد. در آن دوره آهنگسازان و شعرا با هم زندگی می کردند تا شعر و موسیقی باهم همنشینی پیدا کند.
او در مورد مرگ اساتید موسیقی ایرانی گفت: من یک عمر خواهم سوخت که چرا «همایون خرّم» و «علی تجویدی» ها باید بروند؟ خوانندگان ما رفته اند. خوانندگان امروز ما چه می کنند؟ شروع می کنند به جیغ کشیدن و رسانه هم فقط موسیقی پاپ را تبلیغ می کند. آن هم پاپی بسیار ضعیف و یکبار مصرف.
هنگامه اخوان جشنواره هایی نظیر نوای خرّم را شایسته حمایت دانست و همکاری و همراهی مردم و دولت را به عنوان نیاز موسیقی ایرانی معرفی کرد. او در این باره گفت: آقای شهرکی از شاگردان آقای خرّم است. باید این کودکان را حمایت کنند تا در مسیر موسیقی ایرانی با تمام قدرت حرکت کنند و بتوانند یاد و نام بزرگانی مثل «همایون خرّم» و «علی تجویدی» را دوباره زنده کنند.
متاسفانه همه توجهات امروز به سمت موسیقی پاپ است. بیشتر فعالان در عرصه موسیقی پاپ در پایین ترین سطح از هنر قرار دارند اما متاسفانه در جشن ها و گردهمایی های دولتی مورد تجلیل قرار می گیرند و اساتید موسیقی ایرانی ما در گوشه ای نشسته اند. من به عنوان مسئول شورای موسیقی در تالار وحدت کار می کنم. گاهی ما را در شرایطی قرار می دهند که یک کار ضعیف را تایید کنیم و وقتی هم با یک اثر که به تشخیص ما شرایط حداقلی را ندارد مخالفت می کنیم، از بالا موافقت می کنند. باید فکری به حال وضعیت موسیقی ایرانی کنیم. هنرمندان موسیقی ایرانی باید حمایت شوند. من این بی تفاوتی ها را می بینم، غمگین می شوم و هیچ کاری هم از دستم برنمی آید که انجام دهم.
منبع: اختصاصی از موسیقی پارس