راک یک شیوه و طریقت است!

موسیقی پارس – مهدی خان محمدی: آیین رونمایی و نشست نقد و بررسی آلبوم «4سیم» اثر «محمد صداقت» باحضور «فرشاد رمضانی» «نیما جوان» و «فرشاد فزونی» در سالن اجتماعات سرنا برگزار شد.

محمد صداقت – آهنگساز و نوازنده گیتار باس

داستان ملودی سازی روی گیتار باس داستانی است که نمی خواهم بگویم برای من بالاجبار ولی اتفاقی بوجود آمد. من در دوران تحصیلم در شهرستان شرایط کار در بند موسیقی را نداشتم به همین خاطر تمرکزم را روی آهنگسازی گذاشتم.

در دورانی که تنها بودم متوجه شدم گیتار باس برای تنهایی خیلی خوب است. نمی خواهم بگویم ساز حزن انگیزی است ولی زنگ و فرکانسی دارد که در تنهایی در آدم رسوخ می کند. در کل می توانم بگویم که این آلبوم از شرایط سخت من در آن مقطع از زندگی برآمده است.

در هنر ما خصوصا در موسیقی، نقاشی و خطاطی مردم دنبال این هستند که اثر چه می گوید و متاسفانه مخاطبان به زیبایی شناسی هنری اصلا توجه نمی کنند و این یک اتفاقی است که دلیل ندارد ما بخاطر عدم وجودش در جامعه از آن فرار کنیم. این اتفاق می تواند جا بیفتد و با جا افتادن آن مردم می توانند موسیقی داستان پرداز نیز بشنوند.

اگر اسم آلبوم من را بتوان راک گذاشت یک روح و جریان است که از آغاز و در طول تاریخ بوده و بعدها این لقب ها و تقسیم بندی های کتابخانه ای خیلی چیزها را خراب کرده است. خیلی وقت ها در نوازندگی دوتار نوازنده شرق ایران روح راک وجود دارد ولی چون که دوتار می زند در جرگه ی سبک موسیقی سنتی جای می گیرد.

فرشاد رمضانی – سرپرست گروه دگردیس و منتقد موسیقی

آلبوم «4سیم» یک کار کاملا شخصی، درونی و حسی است. به همین خاطر در نقد نباید با یک اثر دیگر مقایسه شود و من به محمد صداقت تبریک می گویم که خود را رها کرده و اثرش را اثیر موسیقی های آنوری نکرده است. بنده اصلا اعتقاد ندارم که اگر کار راکی انجام می دهیم خود را اثیر ایرانیزه کردن آن کنیم و بعد آن اثر را اجرا کنیم.

محمد صداقت نیامده از سازهای سنتی به عنوان ساز اصلی استفاده کند بلکه از این سازها به عنوان ابزار استفاده کرده و در کل به نظر من در این آلبوم تمام سیب ها را در یک سبد گذاشته است.

متاسفانه شناخت مود و ریتم از مسائلی است که ما در آن بسیار ضعف داریم و یکی از نکاتی که با شنیدن آلبوم محمد صداقت احساس کردم این بود که چقدر خوب است که سازهای کوبه ای ما آنقدر محکم به صدا درمی آیند که جنس کار را درمی آورند و گاهی اوقات فضای راک گونه را برای من مجسم می کنند.

بنده اعتقاد دارم ما یک موسیقی داریم و یک موسیقی باکلام، موسیقی فی الذات موسیقی است و بعد آواها به آن اضافه می شوند. اصطلاح اشتباه موسیقی باکلام و فرهنگ اشتباه آن متاسفانه سال ها است که در میان ما جاافتاده و به اشتباه به ما معرفی شده و اگر این اشتباه رفع شود دیگر خواننده موسیقی پاپ را به اسم راکر به ما معرفی نمی کنند و سوپراستار راک هم نمی شود.

آیا هنر ما نباید یک هنر برانگیزاننده باشد، من برای دو آلبومم 10 سال جنگیدم تا منتشر شود متاسفانه در حال حاضر آلبوم های ما دچار یک روزمرگی شده، تمامی مسائلی که در آلبوم ها مطرح می شود راجبع خیانت و عشق و علاقه است. آیا نباید پشت آلبوم ها حرفی برای گفتن باشد؟ ما یک هم چنین سدهایی را پیش رو داریم. من 10 سال جنگیدم تا آلبوم هایم را منتشر کنم اما هنوز نتوانستم همان آلبوم ها را روی استیج ببرم، چرا؟ چون اجازه نمی دهند کارهای خاص مخاطب خود را پیدا کند.

راک یک شیوه و طریقت است. وقتی که کسی می آید و مدعی می شود که مردم سی دی و بلیط های کنسرت من را می خرند این یک نگاه عامیانه است که هنرمند به عنوان مشتری و گوشت و مرغ به مخاطب نگاه می کند. اینجا است که تفکر معنا پیدا می کند که آیا اثر یک راک با اصالت است یا خیر.

ما باید مخاطب را تربیت کنیم. مخاطب باید آرشیو شنیداری خوبی داشته باشد و این اتفاق در صورتی شدنی است که موزیسین آرشیو شنیداری قوی داشته باشد.

نوازندگی کاملا به شور و شعور بازمی گردد و این شور و شعور است که باعث می شود دوتارنواز ایرانی راک بنوازد. به نظر من کارهای استاد «حسین علیزاده» پراگرسیو راک است که این اتفاق کاملا به شور و شعور ایشان برمی گردد.

منبع: اخصاصی از موسیقی پارس