در سال 2002 بروس اسپرینگتین Rising to an America را منتشر کرد و پس از آن جهانی شد. او از حملات 11 سپتامبر دیدگاه متفاوتی داشت. آهنگسازی پز از احساسات و استادانه برای بیشتر مردم خلاصه شده بود. آن آلبوم را مرهمی برای مردم می دانست. به سال 2020 بازگردیم، اگر چیزی باشد در آشفتگی به سر برده ایم؛ اما در پاسخ بروس هر آنچه که مردم دوست دارند به آن ها هدیه می دهد. شفابخش مثل سبک راک اند رول بزرگ تری چیزی ما داریم.
به آرامی با One Minute You’re Here شروع می کنیم. مراقبه ای در مورد مرگ و نیستی شروع می شود. احساس تنهای می کنیم مثل اینکه دوستی را از دست داده باشیم. آلبوم با آهنگ I’ll See You In My Dreams ادامه پایان پیدا می کند که بسیار عمیق و احساسی است. بیشتر ترانه مثل روایت خاطرات و گذشته ها عمیق انسانی است. این ارتباط قوی کاملاً ناگسستنی می شود. این با شما ادامه پیدا می کند تا شما دوباره عاشق شوید.
ما با این امید به فضای درونِ ترانه میرویم ف زیرا گروه قدرتمندی از خیابان، یک یا چند گروه راک اند رول در حال رها شدن هستند. آن ها در کنار قطار برونین می نوازند و از بلند گو های صدای آن ها به گوش می رسد با ترانه Rainmaker شما از به یاد دهه 70 و یقه های برگدان می افتید. در پشت آهنگ اصلی اتفاقات پر از ملودی های پرشور به شما نشان داده می شود. هرچند که طیف بیشتر آهنگ ها دارای یک هارمونی موزون و یکسان هستند ولی شما را از شنیدن آن خسته و کسل نمی کند. در حقیقت گوش دادن آن مثل نواختن چندین سبک در یک اتاق کوچک است.
انتخاب سختی است اما سه آهنگ دوران جوانی او که فقط روز را در بوتلگ ها می دیدند، از بهترین قسمت های آن هستند. Janey Needs A Shooter و Jeannie Needs A Shooter ردپایی از ترانه سرای خود بروس اسپرینگتین و نویسنده دهه هشتادی وارون زیون به چشم می خورد.
او توانسته با صدای گیتار پشت آن ساز دهنی خانه های چوبی بنشیند. ترانه Darkness At The Edge Of Town بیشتر از موزیک تداعی یک زندگی روستایی و بومی را به شما می دهد. موزیک If I Was The Priest دارای سه ردیف آکورد است که از بزرگان راک اند رول گرفته شده. Song For Orphans برای رهایی بینوایان و افراد تهی دست از دست زورگویان سرایده شده است؛ اما ترانه The E Street Shuffle کاملاً فضای خیابانی با روحیه ای جنگنده به شما تزریق می کند.
هیچ کس همانند اسپرینگتین آهنگ های را ک اند رول را نمی نویسد. او با ترانه های Man Standing’, ‘House Of A Thousand Guitars’, and the mighty ‘Ghosts’. “I’m alive, صداهای این سبک را متحول کرده است و باید از آن تمجید کرد. او در حالی به روح برادر مرحومش سلام میفرستد و فریاد می کشد. اینگونه می گوید که من زنده هستم، می توانم لرزش خون از در استخوان هایم احساس کنم. این لحظه ای برای درنگ کردن ماست. همانطور که یکی از دوستان به ما روی کرده است. شما از روی صندلی خود می پرید و همزمان اشک می ریزد.
به سختی تنها هستم، این مرد مرا به جهنم دنبال خواهم کرد. برای بهشتی که در اینجا وعده داده شده است. او تا پایان این داستان دوست ندارد کسی را زنده بگذارد وقتی گروه را ترک می کند. در حقیقت بروس با این آلبوم می خواهد اعتراض خود را با تمام وجود به آدم های درون جامعه نشان دهد.